Owczarek kaukaski

Owczarek kaukaski– rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana na Kaukazie, na terenie dawnego Związku Radzieckiego, pierwotnie przeznaczona do pilnowania stad owiec przed drapieżnikami i złodziejami, w okresie zimnej wojny wykorzystywana w wojsku i milicji, a po wybudowaniu Muru Berlińskiego – jako pies stróżujący i obronny.

Rys historyczny

Stara rasa psów pasterskich, wywodząca się z Kaukazu (Armenia, Azerbejdżan i Gruzja), przez długie lata hodowanych w izolacji. W końcu lat sześćdziesiątych trafiły do Niemiec Wschodnich, gdzie były wykorzystywane jako psy patrolujące do pilnowania granic, zwłaszcza Muru Berlińskiego. Po rozebraniu Muru kilka tysięcy psów tej rasy znalazło schronienie w Niemczech i w Polsce. Pierwszy wzorzec rasy zatwierdzono dopiero w roku 1984.

 

Wygląd

 

 Duży, silny pies – w zależności od odmiany – o krępej lub smukłej sylwetce. Dymorfizm płciowy jest uwidoczniony.

Szata i umaszczenie

Szare, szaro-czarne, rudawosłomkowe, nakrapiane i łaciate

 

Zachowanie i charakter

Odporny na zimno, źle znosi warunki miejskie, zdecydowanie bardziej odpowiada mu pobyt na wolnym powietrzu.

 

https://pl.wikipedia.org/wiki/Owczarek_kaukaski

 

 

                                                    Owczarek podchalański

 Owczarek podhalański – polska rasa psa, w typie psa pasterskiego, według wzorca FCI psy tej rasy nie podlegają próbom pracy. Owczarek podhalański jest jedną z pięciu ras polskich uznanych przez FCI.

 

Rys historyczny

Pochodzenie

Wzmianki na temat białych psów pasterskich występujących w rejonie Podhala pojawiają się w XVII wiecznej pozycji "Oeconomia ruralis et domestica" autorstwa Kohlera. Tam też jest informacja, że kiedyś psy te nie pełniły funkcji stricte pasterskich, ale były trzymane do obrony stada przed wilkami i złodziejami, stąd była preferowana ich biała szata, która miała je wyróżniać.

Pierwszy opis poświęcony owczarkowi podhalańskiemu został dokonany w 1938 roku przez W. Wielanda, który nazwał podhalana mianem "owczarka górskiego", a nazwę zaczerpnął od słowiańskich górali zamieszkujących obszar Beskidów. Wieland był pierwszym obcokrajowcem opisującym tę rasę w rozprawie "Die bodenständigen Hütehundeschläge in Polen" ("Rodzime odmiany psów pilnujących w Polsce"). W tej pozycji autor pisze: "W Karpatach i Tatrach żyją białe psy pasterskie, które bez wątpienia spokrewnione są z węgierskim kuwaszem. Od czasu do czasu wymieniany jest materiał hodowlany pomiędzy psami żyjącymi po polskiej i słowackiej stronie granicy."

W rozprawie swojej Wieland załącza także materiały zdjęciowe uzyskane od profesora Marchlewskiego, a które były podpisane jako "psy typu kuwasza z Tatr". Inny badacz, Ivan Stuchlý uważał, że w ogóle europejskie psy pasterskie są dalekimi potomkami dogów tybetańskich, natomiast pomocą w podtrzymaniu tej teorii miały być udokumentowane losy psów, które przebyły drogę ze wschodu na zachód takich jak: "owczarki południoworosyjskie oraz kaukaskie, karabasz w Turcji, carpatin w Rumunii, sarplaninac w Jugosławii, czy kuvash na Węgrzech, owczarek podhalański w Polsce i pomorski pies pilnujący".

Owczarek podhalański jest bardzo starą rasą regionalną. W drodze selekcji uzyskano białe, duże, odporne i odważne psy charakteryzujące się umiejętnością samodzielnej pracy. Zwierzęta hodowano w izolacji geograficznej w rejonie Tatr zarówno po słowackiej jaki polskiej stronie gór. Tradycja mówi, że szczególnie dorodne psy pochodziły z okolic słowackich Liptów, stąd ich regionalna nazwa – liptoki.

W 2006 roku Koło Naukowe na Wydziale Nauk o Zwierzętach w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie dokonało publikacji „Ocena pokrewieństwa białych psów pasterskich - stróżujących na podstawie badań DNA”. Z badań tam przedstawionych wynikało, że podział jaki dokonało FCI na rozróżnienie ras tak podobnych do siebie jak: owczarek podhalański, czuwacz słowacki, kuvasz, czy cane da pastore Maremmano-Abruzzese, a które należą do wspólnej grupy I FCI, jest słuszny.

Początek XX wieku

 

Kontrolowana hodowla rozpoczęła się od około 1920 roku. Po I wojnie światowej w Polsce na fali euforii niepodległościowej, również podhalańczyki zostały włączone do afirmacji wszystkiego co narodowe. Podhalańczykami zainteresowało się Wojsko Polskie oraz Polski Związek Psów Rasowych oraz Towarzystwo Miłośników Psa Służbowego. Z początkiem lat trzydziestych ubiegłego wieku psy hodowano również poza obszarem ich naturalnego występowania, szczególnie w okolicach Warszawy i Lwowa. Pierwsza wystawa owczarków tatrzańskich odbyła się na Antałówce w dniach 3-5 września 1937 r. Psy oceniał prof. Maurycy Cyryl Trybulski, entuzjasta rasy, który opracował projekt wzorca rasy. Wówczas też daje się wyraźnie zauważyć rozgraniczenie pomiędzy owczarkiem liptowskim (słowacki czuwacz), a owczarkiem podhalańskim. Po II wojnie światowej, przerywającej wysiłek hodowlany podhalańczyków, a którą populacja przeżyła bez większych strat przynajmniej na Podhalu, kreowaniem rasy zajął się Związek Kynologiczny w Polsce. Sylwetkę owczarka podhalańskiego przedstawia opracowane na początku lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku godło polskiego związku kynologicznego. Ostatnie zmiany we wzorcu wprowadzono 8 października 1988.

Budowa

• Sylwetka – prostokątna; tułów długi, masywny; kłąb wyraźnie zaznaczony; ogon długi i owłosiony, noszony poniżej linii grzbietu; szyja i uda obficie owłosione; kończyny muskularne; głowa mocna, wysoko noszona, oczy i nos ciemne, uszy trójkątne, średnio duże, przylegające.
• Głowa – proporcjonalna, mózgoczaszka z profilu lekko wypukła. Bruzda czołowa płytka, stop wyraźny, ale niezbyt stromo załamany. Kufa mocna, zwężająca się łagodnie, szeroka, tej samej długości lub nieco dłuższa niż mózgoczaszka. Wargi ściśle przylegające, ciemne, zgryz nożycowy, dopuszczalny cęgowy. Wierzchołek nosa czarny.
• Oczy – średniej wielkości, wyraziste, nieco skośnie osadzone, ciemnopiwne. Brzegi powiek ciemne.
• Uszy – osadzone na wysokości zewnętrznego kącika oczu lub nieco wyżej, średniej długości, trójkątne, dosyć grube i mocno owłosione. Przylegają wewnętrzną krawędzią do głowy.
• Tułów – długi i masywny, kłąb wyraźny. Klatka piersiowa głęboka, żebra skośne, nieco płaskie. Grzbiet prosty, szeroki, lędźwie szerokie, dobrze związane, zad lekko spadzisty. Brzuch nieznacznie podciągnięty.
• Kończyny przednie – muskularne, proste, mocne, ale o niezbyt grubej kości. Łopatki skośne, przylegające, śródręcze nieznacznie wysunięte ku przodowi. Łapy duże, zwarte, owalne. Owłosienie między opuszkami.
• Kończyny tylne – proste, umiarkowanie kątowane, nieco odstawione do tyłu, śródstopie ustawione pionowo.
• Ogon – niezbyt wysoko osadzony, noszony poniżej linii grzbietu. W ruchu unoszony ponad tułowiem, ale nie zakręcony. W spoczynku sięga do stawu skokowego, może być lekko zagięty do góry.

Wady dyskwalifikujące Przodozgryz, tyłozgryz, słabo zaznaczona krawędź czołowa, spiczasty pysk, znaczne braki zębowe, owłosienie kędzierzawe lub jedwabiste, brak podszycia, łaciatość, usposobienie nerwowe, lękliwe lub zdecydowanie napastliwe.

Wady niedyskwalifikujące Głęboka bruzda czołowa, uszy osadzone wysoko, odchylone do tyłu, oczy niedźwiedzie, jasne, słaba pigmentacja nosa, brzegów warg i powiek, szyja trzymana poziomo, przebudowany zad, brak owłosienia między palcami, kryzy na szyi i frędzli na nogach, wilcze pazury, ogon stale noszony ponad grzbietem.

Szata i umaszczenie

Szata u tej rasy jest obfita, gęsta, w dotyku twarda, gęsty podszerstek. Na szyi występuje bogata kryza, na udach obfite portki. Ogon jest mocno owłosiony i puszysty. Futro wymieniane jest co rok. Umaszczenie sierści jest czysto białe, wymagany tylko czarny nos i fafle, także muszą być ciemne obwódki oczu.

 

Szata tej rasy ma właściwości samoczyszczące. Mocno ubrudzony pies nawet substancjami na bazie olejów dość łatwo sam się oczyszcza. Tę cechę podhalańczyki zawdzięczają zawartej w sierści lanolinie, która chroni psy przed wodą, chłodem, insektami i brudem. Dawniej z sierści owczarków wykonywano przędzę, z której robiono skarpety i swetry.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Owczarek_podhala%C5%84ski

 

                                                       Owczarek francuski briard

Owczarek francuski briard – jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Podlega próbom pracy.

Rys historyczny

Owczarek francuski Briard to stara francuska rasa psów pasterskich. Po raz pierwszy wspomniano o nim na piśmie w 1809 roku.

Wygląd

Budowa

Briard jest psem formatu prostokątnego, muskularnym i zwinnym. Posiada on charakterystyczne podwójne ostrogi (wilcze pazury) na tylnych kończynach – specyficzna cecha rasy. Uszy do niedawna kopiowano, obecnie coraz częściej pozostawia się naturalne, ogon Briarda jest zakończony tzw. „fajką”, powinien być noszony nisko^{[potrzebny przypis]}.

Szata i umaszczeni

Włos okrywowy powinien mieć suchą, tzw. kozią strukturę (nie miękki i nie jedwabisty) z pewnym podkładem podszerstka. Umaszczenie może być płowe, szare, czarne. Sierść briarda jest długa (minimum 7 cm), lekko pofalowana, włosy na głowie tworzą charakterystyczną: brodę, wąsy i grzywkę.

Zachowanie i charakter

Briardy są inteligentnymi, pełnymi energii psami o rozwiniętym instynkcie obronnym. Tolerancyjne wobec dzieci oraz innych zwierząt.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Owczarek_francuski_briard

                                                    Owczarek staroangielski

 

Owczarek staroangielski, bobtail - jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Nazwa "bobtail" pochodzi z języka angielskiego i oznacza "krótki ogon".

Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy. Typ wilkowaty.

Rys historyczny

Nie ma zgodności co do tego, jak stara jest to rasa. Najczęściej przyjmuje się, że została ukształtowana w średniowieczu. Zwolennicy tego poglądu skłonni są nawet twierdzić, że psy odpowiadające z grubsza wzorcowi rasy żyły na Wyspach Brytyjskich już w czasach, gdy te podbijali Normanowie. Pierwszy w miarę dokładny opis psa, którego można zidentyfikować jako owczarka staroangielskiego, pochodzi jednak dopiero z książki autorstwa Konrada Heresbacha, wydanej w roku 1586. Pierwsza oficjalna prezentacja przedstawicieli rasy na wystawie miała miejsce w roku 1873. W roku 1890 zatwierdzono pierwszy wzorzec rasy. Owczarków staroangielskich używano pierwotnie do pilnowania stad, które miały także chronić przed drapieżnikami.

 

Budowa

Mocna i zwarta, charakterystyczne gęste owłosienie „napuszone” oraz przebudowany zad; głowa duża, oczy ciemne, uszy małe, obwisłe, przylegające do głowy; tułów zwarty i krótki; głęboka klatka piersiowa; kończyny proste, niezbyt długie. Ogony, kiedyś cięto, obecnie ogony się zachowuje. Ogon powinien być noszony nisko, ale bez podwijania.

 

Umaszczenie

Różne odcienie szarości lub niebieskiego aż po grizzly, dopuszczalne niewielkie białe znaczenia na tułowiu. Głowa,kryza, kończyny przednie i tylne, koniec ogona (tzw. irlandzkie znaczenia) białe. Często ciemne plamy na głowie. Szczenięta są biało-czarne, jaśnieją z wiekiem.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Owczarek_staroangielski